یادش بخیر..

کودک که بودم..

هرگاه دستانم در دستان مادرم بود..

دیگر از هیچ چیز واهمه ای نداشتم..

.

یادش بخیر..

کودک که بودم..

چه دل کوچک و پاکی داشتم..

نه از کسی می رنجیدم..

و نه کسی را می رنجاندم..

.

یادش بخیر..

مادرم به من یاد داده بود..

هرگاه زمین می خورم..

بگویم:یا علی(ع)..

آخر علی(ع) زمین خوردن را خوب یادش است..

دستانش را بسته بودند..

و در میان دیدگانش..

فاطمه(س)،پشت در،به زمین خورد..

.

یادش بخیر..

باران که می آمد..

دستان مادرم را رها می کردم..

و بدون چتر..

میدویدم..

زیر باران..

.

هنوز هم چتر را دوست ندارم..

آخر رحمت خدا را از آدم دور می کند..

.

آخر میدانی؟؟

وقتی میدوی زیر باران..

آن هم بدون چتر..

احساست هم خیس می شود..

آخر میدانی؟؟

وقتی زیر باران اشک بریزی..

اشک هایت با قطره های باران..

همراه می شوند..

و کسی نمیفهمد که اشک می ریزی..

آخر میدانی؟؟

باران که می بارد..

حضور خدا را بیشتر حس میکنی..

محبتش را..

رحمتش را..

نعمتش را..

آخر میدانی؟؟

باران که می بارد..

درهای رحمت الهی باز است..

وقتی دستانت را زیر باران بالا میبری..

امید داری که درهای اجابت هم باز شوند..

.

میدانی؟؟

باران که میبارد..

چند لحظه را بی اختیار به یاد می آوری..

آتش پشت در را..

که بارانی نیامد..

تا خاموشش کند..

.

و صحرای کربلا را..

که بارانی نیامد..

تا تشنگان را سیراب کند..

.

و شیعیان آخر الزمان را..

که باران میبارد بر سرشان..

اما..

تا صبح ظهور باید منتظر بمانند..

تا باران اشک شوق دیدار امام..

از دیدگانشان ببارد..

.

.

حالا..

من در زیر باران..

دستانم را بالا بردم..

و آنها را سپردم به مادر پهلو شکسته مان..

میدانم که..

از خانومیشان به دور است..

که دستانم را در زیر این باران..

رها کنند..

و من هم مانند کودکیم..

دلم قرص میشود..

که دستانم در دستان مادرم است..

اما..

اضطرابی در دلم است..

که نکند..

آنقدر بد باشم..

که رهایم کنند و بگویند..

جای دستان تو در دستان من نیست..

.

دلم میلرزد..

نکند این فاطمیه هم بگذرد..

و من..

هنوز نرسیده باشم..

. و حالا..

قطره های باران..

پُر شده اند از عطر یاس..

پ.ن1:امروز شیراز باران خوبی آمد..شکراً لله..